ورود قاشق و چنگال تشریفاتی به ایران

ورود قاشق و چنگال به فرهنگ و آداب‌ و رسوم ایران، به حدود 120 تا 130 سال پیش برمی‌گردد. این ابزار خوراکی فرهنگی، در راستای سفرهای پی‌درپی ناصرالدین‌شاه به کشورهای خارجی وارد ایران شده است. ناصرالدین‌شاه پس از بازگشت از سفرهای متعدد به کشورهای اروپایی، سوغاتی‌های مختلفی مثل کالسکه و ماشین‌دودی یا ساخت ساختمان‌های بلند را برای ایران با خود به همراه آورد. در حاشیه یکی از این سفرها، ناصرالدین‌شاه قاشق و چنگال را برای ایران از کشورهای اروپایی سوغاتی آورد. بعد از ورود این دو وسیله به ایران، صدراعظم ناصرالدین‌شاه با آداب‌ و رسوم غذا خوردن اروپایی‌ها آشنا بود و شروع به خوردن غذا با قاشق و چنگال کرد. در نتیجه این اتفاق، دیگر پیروان و درباریان به همراه اشرافیان و افراد ثروتمند دولت، به تقلید از صدراعظم ناصرالدین‌شاه، شروع به استفاده از قاشق و چنگال به هنگام غذا خوردن کردند. پس از گذشت زمان کوتاهی، این فرهنگ غربی، کم‌کم در میان تمام مردم شهر رواج پیدا کرد و کم‌کم تبدیل به یک فرهنگ عمومی برای غذا خوردن در ایران شد. در آن زمان قاشق و چنگال‌ها از نقره و مس ساخته می‌شدند و در بعضی موارد سنتی، شاهد قاشق و چنگال‌های روحی هم بودیم. گفتنی است که بسیاری از اشرافیان و افراد ثروتمند جامعه، برای جلب‌توجه و نمایش به دیگر افراد جامعه، برای غذا خوردن از قاشق و چنگال از جنس طلا استفاده می‌کردند. اما طولی نکشید که این عادت نمایشی، جلوه بدی در میان مردم پیدا کرد و محبوبیت خود را از دست داد.